Of mannen van Mars en vrouwen van Venus komen, weet Leen Hoogvliet, oprichter van de gelijknamige supermarktketen, niet. Wat hij wél weet, is dat je zaken en privé gescheiden moet houden. “Ik vertelde mijn vrouw nooit iets over het bedrijf.” Niet omdat hij business en vrouwen niet samen vindt gaan. “Mijn vrouw is onvoorstelbaar slim!” Zaken moeten echter niet door elkaar gaan lopen, is zijn overtuiging. “Dat werkt niet.”
In een grijs, of beter gezegd: blauwwit verleden, voordat ik tekstschrijver werd, werkte ik in de supermarkt. Op de broodafdeling, welteverstaan. Bij Hoogvliet in de Provinciepassage in Alphen aan den Rijn. De winkel werd regelmatig bezocht door oprichter Leen Hoogvliet, die boven de zaak zijn kantoortje had. En wanneer dat zover was, dan wist je het meteen. Mensen gingen zenuwachtig alles op zijn plek leggen, de vlees- en kaaswaren werden rechtgetrokken, de schappen sneller dan snel gespiegeld en dat potje augurken dat net daarvoor was gevallen, werd pijlsnel opgedweild. Vergeefse moeite, blijkt zo’n twintig jaar later. “Du moment dat ik de winkel betrad, had ik al door hoe de vork in de steel zat”, vertelt Leen Hoogvliet vanachter zijn bureau bovenin de drieëndertig meter hoge watertoren aan de Rijndijk, nadat hij me eerst rustig heeft laten rondkijken. -”Anders hoor je toch niets van wat ik zeg.”- Dan zag hij of de zaken een beetje op orde waren. “En vooral; of de sfeer goed was.” Die sfeer is voor de ouddirecteur namelijk belangrijker dan een wel of niet netjes gespiegeld schap, vertelt hij. “Die voel ik zelfs wanneer een winkel leeg is. Je kunt het gek vinden, maar wanneer iedereen weg is, de kassa’s afgesloten en de lichten uit, voel ik nog of de energie prettig is of niet.”
DE MAGIE VAN DE WINKELVLOER
Niets mooiers dan een winkelvloer, vindt hij. “Als ik in een winkel sta, dan leef ik.” En ook al is hij vijftien jaar geleden gestopt als directeur bij het retailconcern, nog steeds loopt hij regelmatig een supermarkt binnen. Eigen en niet-eigen. En als hij dat dan doet, gaat hij linea recta door naar het klantentoilet. “Niet omdat ik zo nodig moet hoor, maar omdat het klantentoilet veel zegt over de winkel. Als dat in orde is, is de rest van de winkel dat vaak ook.” Zelfde geldt voor het magazijn, weet Hoogvliet uit ervaring. “Ook daar loop ik altijd even binnen.” Zelfs in het buitenland, biecht hij op. “Het interesseert me echt niet wat ze daar van vinden. In Amerika werd ik uit het magazijn van een grote supermarket geplukt. Who are you? What are you doing here? Toen ik vertelde dat ik Leen Hoogvliet was, owner of the famous Dutch supermarket company Hoogvliet, keken ze me raar aan. Maar ik had toch mooi gezien hoe ze het daar georganiseerd hadden!”
